عاشقان

گفتی چو خورشید زنم سوی تو پر
چون ماه شبی میکنم از پنجره سر
اندوه که خورشید شدی تنگ غروب
افسوس که مهتاب شدی وقت سحر

ای دوست دلت همیشه زندان من است
آتشکده عشق تو از آن من است
آن روز که لحظه وداع من و توست
آن شوم ترین لحظه پایان من است

یادمون باشه که هیچکس رو امیدوار نکنیم بعد یکدفعه رهاش کنیم چون خرد میشه میشکنه و آهسته میمیره . یادمون باشه که قلبمون رو همیشه لطیف نگه داریم تا کسی که به ما تکیه کرده سرش درد نگیره یادمون باشه قولی رو که به کسی میدیم عمل کنیم . یادمون باشه هیچوقت کسی رو بیشتر از چند روز چشم به راه نذاریم چون امکان داره زیاد نتونه طاقت بیاره . یادمون باشه اگه کسی دوستمون داشت بهش نگیم برو نمیخوام ببینمت چون زندگیش رو ازش میگیریم

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم

                                                                  گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
                                                                   

                                                                      گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم

یه کمی از خدا بترس این همه آزارم نده
                                                                      بذار خیال کنم چشات یه ذره عشقو بلده
یه کمی ازخدا بترس اینقدر بهم دروغ نگو
                                                                     تو روشنایی قصه ازخورشید بی فروغ نگو
نذارکه سرخورده بشه دلم همین اول راه
                                                                      تو رو به احترام عشق بیا بشو تنها پناه